Tagore mutluluğun kaynağını
coşku olarak görür.
Gerçekten de yaşamın her
evresinde farklı şeylerden coşku duyarız.
Yani bizi mutlu kılan şeyler,
bilincin farklılaşmasına göre sürekli değişir.
Öğüt, sadece öğüt verenleri
mutlu kılıyor.
Bir başkasını mutlu edecek
reçeteyi yani öğüdü bilebilmek, hayalden öteye geçemez kanımca.
Hepimizin kendine özgü ve hiç
kimseye uygulanamayacak mutluluk reçeteleri var.
Kimi insan gün batımında
sudan fırlayan balığın pullarında yansıyan renklerin güzelliğine, kimisi onun
tavada kızarmış haline, kimileri de onu satacak olsa alacağı parayı düşünerek
coşku duyar.
Bu üç kişi de görünüşte coşku
duymuş ve mutlu olmuştur denebilir.
Ama bana sorarsanız, baktığı her yerdeki güzelliği
görebilenler,
sanırım onlar bu dünyanın en mutlu bireyleri olsa gerek.
Mutluluk, kisiden kisiye ve zamandan zamana degisebilen bir kavramdir.
YanıtlaSilBence gercek mutluluk; kisinin kendisi ve baskalarini mutlu etmel icin harcadigi emeklerin, ruhunda biraktigi hazlar toplamidir. Dunyanin en mutlu bireyi olmak ise; kisinin kendini cift kanatli bir kus gibi hissetmesidir.
Sevgili adsız kişi,bence siz aşıksınız... Çünkü mutluluğu aşk olarak görenlerin hepsinin sırtında iki kanat yeşeriveriyor.Katkılarınız için teşekkür ederim.
YanıtlaSil