Bir güvercin daha sığındı bana.
İlkinin ayak bileklerinde sahibinin adresi vardı, aradım gelip aldı.
Ama bu güzel şeyden nedense bir türlü ayrılamıyorum.
Kimi zaman serçelerle, kimi zaman arı kuşlarıyla ama en çok kırlangıçlarla beraber görüyorum onu.
Gökyüzünde bir bulutta ötekine süzülürlerken güvercinim hiçbirinin yapamadığı bir hareketle, birbirine ardına taklalar atarak iniyor ve ardından birden yükseliveriyor.
Hep yakınımda, dokunmadan salt bakarak sürdürülen bir arkadaşlık bu.
Gün batımına yakın gidiyor, hem de çok uzaklara, dikkatle gözlememe karşın indiği yeri hiç göremedim.
Tam alnında sanki ters taranmış gibi duran tüylerin altında, yuvarlak ve kenarlarını kırmızıların süslediği güzel gözleri, yürürken öne arkaya sallanan uzun zarif boynu, ayaklarına kadar uzanan süt beyaz paçaları ve sütlü kahve kabarık bir göğsü var.
Her sabah güneşin tepeyi aydınlattığı erken saatlerde geliyor.
Bir başına o da benim gibi.
Bu sabah kırmızı sürmeli gözleri hep üzerimde.
Yanına, daha yanına yaklaştım .
Güvercinler toplu halde yaşayan hayvanlardır.
Neden bir başınaydı acaba?
Yoksa gürültülü ve kalabalık bir sürüden kaçıp buraların dinginliğine mi sığınıyordu?
Ben ona bakıp düşünürken, o olduğu yerde dönüyor, çirkin sesiyle guruldanıp duruyor.
Sonra birden yukarı doğru fırlattı kendini.
Dakikalar boyu çıktı, çıktı sadece çıktı.
Masmavi gökyüzünde parlayan güneşin arkasına geçti sanki ve yok oldu.
Her şeyi ardında bırakarak yükselmek, rüzgar ve bulutlara sarılıp dünyanın bile küçüldüğü önemsizleştiği hatta olmadığı uzak mavilerde süzülebilmek.
Sessiz dakikalar birbiri ardına geçti.
Sonra, onu takip etmeye çalışan arı kuşlarıyla, bir bulutun içinden fırlayıverdi.
Birbiri ardına taklalar atıyordu.
Sonra geldi yanıma kondu.
Pek hoş bir topluluk olduk bu tepede!
Verendamın yanını kaplayan günaydın çiçeklerinin içinde bir bukalemun, yaseminlerin altına ev kuran tek bir kaplumbağa, kedim Şanti, ben, iki komşum ve bana martı romanın kahramanı Jonathan Livingston'u anımsatan güvercinim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder