Babam

Çocukluğumun köylerini anımsadım bugün,
Hani okul şarkılarının 'orda' diye işaret ettiği, boz tepeleri, kıraç tarla ve tozlu yollarıyla bir zamanlar bizim olan,  'uzak' köylerimiz.
Yazları kuruyan cılız dereleri, koyu yeşil titrek  yapraklarıyla her rüzgarı hevesle yanıtlayan hışırtılı kavakları,  kesilmekten tepesi güdük kalmış söğütleri, köpek havlamaları, tezek kokuları ve boz kerpiç evleriyle, anadolu köyleri.
Buraların meraksız, onurlu ve ağırbaşlı insanları da,  tıpkı doğası gibi durgun ve sessizdir. 
Az konuşur ve hep dinlerler. 
Rahmetli babam, Atatürk hayranı eski kuşak, idealist bir ziraat müdürüdür. 
Onu masada otururken sanki hiç anımsamıyorum. 
Eski püskü bir cipin sırtında, köy yollarında ömrü geçti sayılır.
Hep peşine takılmak, birlikte gezmek istedim.  
O, günboyu tarlaları dolaşıp, soruları yanıtlarken, bende  çocuk adımlarımla  peşlerinde, her şeyi bilen babamı hayranlık ve gururla izlerdim.
Benim babamdı o...
Eve dönerken yorgun başımı cama yaslar, sislere bürünen dağlara bakar ve hayal kurardım.
Güneşin kızıla boyadığı göğün mavisi, anlatılamaz bir güzellikle laciverte dönerken, koca gün sanki  karanlıklara doğru akıp yokolurdu.
O an herkes, her şey birlikte ve sessizlik içinde inen karanlık geceyi dinliyor gibi gelirdi bana.
Uzak belirsiz köyler, birbiri ardına yanan ışıklar ve artık hiç duyamadığım çakal sesleri.

Bir gün, koca bir dağın koynunda tek bir ışık dikkatimi çekti.
Titrek, zayıf bir ışık...
Kaygıyı ilk kez duyumsadım.
Ürperten karanlığın bilinemezliğiyle çevrili, kopkoyu bir yalnızlık.
Kaygılarım o an, babamın beni saran kolunun sıcaklığında eriyip yok oluverdi.
Hala karanlık bir dağın ortasında yalnız bir ışık gördüğümde babamı ve onun beni saran kolunun sıcaklığını anımsarım.

Öylesi bir güven duygusunu bugüne değin bir daha sahip olamadım.